ஒரு மரணம் சில கேள்விகள் - 6

வணக்கம் நண்பர்களே!

“ஒரு மரணம் சில கேள்விகள்” என்றொரு குறுந்தொடரை மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எழுதியிருந்தது உங்களுக்கு நினைவிருக்குமென்று நினைக்கிறேன்.

என்னது... மறந்து விட்டீர்களா…?

பரவாயில்லை..!

தொடரை முழுமையாகப் படிக்க விரும்புபவர்களுக்கு அத்தொடரின் இணைப்புகளை இங்கு [1, 2, 3, 4, 5] கொடுத்திருக்கிறேன். அன்று நான் எழுதத் தவறிய, மறந்த விஷயங்களையும், முஹம்மதின் அகால மரணத்தைச் சுற்றி நிகழ்ந்தவைகளையும், அதைத் தொடர்ந்த குழப்பங்களையும் சுருக்கமாக இத் தொடரில் பார்க்கலாம்.

முஹம்மதுவின் மரணத்திற்கு சில வாரங்களுக்கு முன்...

முஹம்மதுவின் உயிரை கைப்பற்றுவதற்காக தான் குறித்து வைத்திருந்த நேரம் நெருங்குவதை உணர்ந்து கொண்ட அல்லாஹ், முஹம்மதைக் கொண்டு தான் செய்து முடிக்க வேண்டிய காரியங்களை விரைந்து முடிக்கத் திட்டமிடுகிறான்.  ஒருவேளை தன்னால் அவற்றை நிறைவேற்ற முடியாமல் போய்விடுமோ என்ற கவலை அவனை ஆட்கொண்டுவிட்டதோ என்னவோ தெரியவில்லை.  நள்ளிரவில் அயர்ந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்த முஹம்மதை நோக்கி அடியாள் ஜிப்ரீலை அனுப்புகிறான்.

அல்லாஹ்வின் கட்டளையை ஏற்று, தனது இறக்கைகளை உதறியவாறு ஜிப்ரீலும் அந்த நள்ளிரவில் முஹம்மதை சந்திக்கச் செல்கிறார்.  புழுதி பறக்க தனது இறக்கைகளை அடைத்தவாறு மதினாவில் இறங்குகிறார். ஆள்நடமாட்டம் எதுவுமில்லை; அப்படியே இருந்தாலும் அதைப்பற்றி ஜிப்ரீல் கவலைப்பட மாட்டார். ஏனெனில் அவர் மற்ற மனிதர்களின் கண்களுக்கெல்லாம் தென்படுபவரில்லை; முஹம்மதின் கண்களுக்கு மட்டுமே தென்படுவார்.  ஓட்டமும் நடையுமாக நேராக மஸ்ஜித் அந்நபவியை நோக்கி விரைகிறார் அங்குதான் முஹம்மதின் இல்லம் இருக்கிறது. பள்ளிவாசலின் ஒருபகுதியில் அவரது வீடு.

அன்றைய வீடுகளுக்கு கதவுகள் என்று எதுவும் பெரிதாக வைத்திருக்க மாட்டார்கள். மிகப் பெரும்பாலும் ஒரு கணமான திரைதான் கதவு. வீடுகளுக்கு கதவு அமைக்காமல் இருப்பதுதான் முஹம்மதுவின் சுன்னத் அதாவது வழிமுறை ஆகும். ஏனோ தெரியவில்லை இந்த சுன்னத்தைப்பற்றி முஃமின்கள் ஒருவரும் வாய்திறப்பதே இல்லை.

முஹம்மதின் படுக்கையறைக்குள் நுழைந்த ஜிப்ரீல் அதிர்ச்சியில் நின்றுவிடுகிறார். அவரையும் அறியாமல் அவரது வாய், “மாஷா அல்லாஹ், அல்லாஹ் அக்பர்” என்று எதையெதையோ சம்பந்தமில்லாமல் முனுமுனுக்கத் துவங்கியது. முஹம்மதிற்கு அருகில், ஆடைகளெல்லாம் அவிழ்ந்த நிலையில் அழகும், இளமையும் போட்டிபோட்டுக் கொண்டிருக்கும் பதினெட்டு வயது இளம்பெண் உறங்கிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டால் அதிர்ச்சியடையாமல் வேறென்ன செய்வார்களாம்?

ஜிப்ரீலுக்கு என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை. ஓரமாக அமர்ந்து ஜொள்ளுவிட்டுக் கொண்டிருப்பதா? அல்லது அல்லாஹ்வின் கட்டளையை நிறைவேற்றச் செல்வதா என்று அவருக்குள் பெரும் போராட்டம். இந்தப் பெண் எதற்காக இப்படி தொடைகளை விரித்துக் கொண்டு படுத்திருக்கிறாள்? ஒருவேளை அல்லாஹ்வின் தூதர் சளித்தொல்லையினால் அவதிப்படுகிறாரோ என்னவோ என்று அவருக்குள் சிந்தனை.

அன்றைய வீடுகளுக்குக் கூரைகளென்று பெரிதாக எதுவுமிருக்காது; ஈச்சமர ஓலைகள்தான் அவர்களது வீட்டுக் கூரை. நிலவொளி கூரையின் ஓட்டைகள் வழியாக இளம்பெண்ணின் மீது விழ அங்கங்கள் தங்கம் போல ஜொளித்துக் கொண்டிருந்தது. வயதான காலத்திலும் மனிதர் அனுபவிக்கிறார் என்று மனதில் புகைச்சல் வேறு.  அருகில் சென்று அழைத்தால், ஆடைகள் அவிழ்ந்து நிலையிருக்கும் இளம்பெண்ணை நெருங்கிச் சென்று ஜொள்ளுவிட்டவரென்று நாளைய சமுதாயம் தன்னைப் பழித்து காறி உமிழ்ந்திடுமே என்ற கவலை ஒருபக்கம். நேரம் வேறு மிகக் குறைவாக இருக்கிறது. என்ன செய்வதென்று புரியாமல் பிசைந்து கொண்டிருந்தார். அட.. நீங்க வேற ஜிப்ரீல் தனது கையைத்தான் பிசைந்து கொண்டிருந்தார். அப்பொழுது தற்செயலாகவே உறக்கத்திலிருந்து  முஹம்மது விழிக்கப் போவதை உணர்ந்த கொண்ட ஜிப்ரீல், ஒன்றுமே தெரியாதவனை போல முகபாவனையை மாற்றிக் கொண்டு சற்று விலகி தலையைக் குனிந்தவாறு நின்று கொள்கிறார். முஹம்மது, ஜிப்ரீலைக் கவனித்து விடுகிறார். ஜிப்ரீல்,  முஹம்மதை தன்னருகே வருமாறு செய்கை செய்கிறார்.  பூனை போல சத்தமில்லாமல் எழுந்து சென்ற முஹம்மது ஜிப்ரீலை நோக்கி,

“இந்த நள்ளிரவில் எனது படுக்கை அறைக்குள் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறீர்கள்?” என்று மெல்லிய குரலில் கிசுகிசுத்தவாறு அந்த இளம்பெண்ணைக் கவனிக்கிறார். அவள் எந்தவித அசைவுமின்றி ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் அப்படியே இருக்கிறாள்.

”மன்னிக்க வேண்டும் அல்லாஹ்வின் தூதரே... என்னைப்பற்றி உங்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும் நான் அப்படிப்பட்டவனில்லை; நானாகவும் இங்கு வரவில்லை. இந்த அர்த்தராத்திரியில் என்னை இங்கு அனுப்பியது உங்களது இறைவன்தான்” என்றார்.

“என்ன செய்தி... வஹீ... எதையாவதை கொண்டு வந்திருக்கிறீர்களா..?”

“ஆமாம் அதேதான்!”

“சரி... அதை இந்த நடுராத்திரியில்தான் செயல்படுத்த வேண்டுமா... நாளை பகல் வேளைகளில் செய்யக் கூடாதா....ஆ...ஆ?” என்றார் கொட்டாவி விட்டபடி.

“இந்த இரவிலும் உங்களது சொத்தப்பற்கள் நன்றாகவே தெரிகிறது” என்று ஜிப்ரீல் சிரித்தார்.

”இதைச் சொல்வதற்குத்தான் வந்தீரா?” என்றார் எரிச்சலாக.

“கோபப்படவேண்டாம் அல்லாஹ்வின் தூதரே!  அதிஅவசரமாக நிறைவேற்ற வேண்டிய ஒரு பணிப்பற்றி கூறவதற்காகவே இங்கு வந்திருக்கிறேன்!”

“அப்படியென்ன பணி...? அருகிலிருந்த யூதர்களையெல்லாம் கொன்றொழித்தாகிவிட்டது. அரேபிய தீபகற்பமே நமது கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்துவிட்டது. பைசாந்தியர்கள், ரோமானியர்களை தாக்கத் துவங்கியிருக்கிறோம். வேறு யாரைத் தாக்க வேண்டும்? இந்த நேரத்தில் எப்படி படைகளைத் திரட்டுவது?” என்று முஹம்மது புலம்பிக்  கொண்டிருக்கும் பொழுது ஜிப்ரீல் மண்டையச் சொறிந்து கொண்டிருந்தார்.

எரிச்சலுற்ற முஹம்மது,

“நான் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அசடுவழிய எதற்காக மண்டையைச் சொறிகிறீர்?”

”அல்லாஹ்வின் தூதரே நீங்கள் நினைப்பதைப் போன்ற செய்திகளை நான் கொண்டு வரவில்லை...”

“பிறகு...?”

"உம் இறைவன் உம்மை ’பகீஉ'வாசிகளிடம் சென்று அவர்களுக்காகப் பாவமன்னிப்புக் கோரும்படி கட்டளையிட்டிருக்கிறான்...!”

 ” ’பகீஉ'வாசிகளுக்காகவா... அது பொது மையவாடியாயிற்றே...?”

”ஆம்! அதேதான்; அவர்களுக்காக நீங்கள் பாவமன்னிப்பைக் கோரவேண்டும் அல்லாஹ் அதையேற்று மன்னிப்பதற்காக தவ்பாவின் வாச்லைத் திறந்து வைத்து காத்துக் கொண்டிருக்கிறான். அல்லாஹ் தவ்பாவின் வாசலை மூடுவதற்கு முன் நீங்கள் விரைந்து காரியத்தை நிறைவேற்ற வேண்டும்!” என்றார் ஜிப்ரீல்.

இப்பொழுது முஹம்மது மண்டையைச் சொறிந்து கொண்டிருந்தார். ம்ம்.. என்ன செய்வது அல்லாஹ்வின் கட்டளயாயிற்றே...?

“இங்கேயே இருந்து கொண்டு பாவமன்னிப்பு கோரக் கூடாதா...?” இது முஹம்மது.

“’பகீஉ'வாசிகளிடம் சென்று அவர்களுக்காகப் பாவமன்னிப்புக் கோரும்படி கட்டளையிட்டிருக்கிறான்...!” என்றார் ஜிப்ரீல்.

 “சரி... இதோ.. இப்பொழுதே கிளம்பிவிட்டேன். என்ன சொல்லி பாவமன்னிப்பு கோர வேண்டும்?” என்றார்

“அதையும் உமது இறைவன் சொல்லியனுப்பியிருக்கிறான். நீங்கள் அந்த வார்த்தைகளைச் சொல்லி மட்டுமே பாவமன்னிப்புத் தேடவேண்டும்..!”

“ம்ம்.. சரி... அதையும் சொல்லித் தாருங்கள்..”

”அஸ்ஸலாமு அலா அஹ்லித் தியாரி மினல் முஃமினீன வல் முஸ்லிமீன். வ யர்ஹமுல்லாஹுல் முஸ்தக்திமீன மின்னா வல் முஸ்தஃகிரீன். வ இன்னா இன்ஷா அல்லாஹு பி(க்)கும் ல லாஹிகூன்'' என்றார்.

(பொருள்: அடக்கத் தலங்களில் உள்ள இறைநம்பிக்கையாளர்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் சாந்தி பொழியட்டும்! நம்மில் முந்திச் சென்றுவிட்டவர்களுக்கும் பிந்தி வருபவர்களுக்கும் அல்லாஹ் கருணை புரிவானாக! நாம் அல்லாஹ் நாடினால் உங் களுக்குப் பின்னால் வந்து சேரக்கூடியவர்களாக உள்ளோம்.)

”சரி இதோ புறப்பட்டுவிட்டேன்” என்றவாறு சத்தமில்லாமல் மெதுவாகத் தமது மேலாடையை தலையணைக்கு அருகில் தேடி அணிந்து கொண்டு, அதேபோல சத்தமில்லாமல் மெதுவாகக் காலணிகளையும் அணிந்து வீட்டிலிருந்து வெளியேறத் தயாரானார்.

திரும்பித் திரும்பி இளம்பெண்ணை பார்த்தவாறே பெருமூச்சு வெளியேற ஜிப்ரீலும் வெளியேற, கதவைத் திறந்து வெளியே சென்று மெதுவாகக் கதவை மூடினார் முஹம்மது.

அதுவரை தூங்குவதைப் போல பாவனை செய்து கொண்டிருந்த இளம்பெண் ஆயிஷா, ’திடுக்’கென எழுந்து உட்கார்ந்தார்.

இவர் யாரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்? இந்த நேரத்தில் எங்கே போகிறார்? யாரிடம் போகிறார்? வேறு ஏதாவது புதுச் சக்காளத்தி வந்துவிட்டாளோ? என்று பலவித குழப்பமான கேள்விகள்

வேறுவழியில்லை பின் தொடர்ந்து சென்று விடுவென்று தீர்மானத்துடன், தனது ஆடைகளை அணிந்து முகத்தை மூடிக் கொண்டு தனது கிழட்டுக் கணவர் முஹம்மதைப் பின் தொடர்ந்தார் ஆயிஷா.

தொடரும்...

தஜ்ஜால்